"Δεν χρειάζεται να είσαι έμπειρος στα ιστορικά του θεάτρου για να αντιληφθείς ότι ο Ντε Φιλίππο διαχειρίζεται με άνεση και, βεβαίως, φαντασία τους τύπους, τις ίντριγκες, τα στερεότυπα, τα ευρήματα της παράδοσης του είδους που υπηρετεί. Αν το «Φιντανάκι», του Χορν, με τα ίδια πρόσωπα και την ίδια υπόθεση, αντί για ηθογραφική τραγωδία το ξαναγράφατε με το ιδίωμα της λαϊκής σάτιρας: λαϊκός εραστής, γενναιόδωρη ερωτικά φιλοχρήματη γειτόνισσα, τίμιος πατέρας, αποπλανημένη κόρη, πλούσιος γαμπρός, ρουφιάνα προξενήτρα, θα είχατε ένα έργο του Ντε Φιλίππο, ή του Σακελλάριου ή τον «Γάμο α λα Ιταλικά» του Τζέρμι ή τη «Συνοικία το Όνειρο» του Αλεξανδράκη. Δικά μας πράγματα, ιταλογραικικά.